OGETA LAUGARREN IPUIÑA

Leoi-artz auska indargetuak, ta lukia

 

Leoiak eta artzak bein aurkitu ebeen

mendian barruan arditxu galdu bat

deslai ebilena, baita gura leukeen

      biak, bakotxak beretzat

 

Artza nonbait egon lekuz urrerago

ta leoi jaunari lotsa jagon bagan

ardi gaixoari esetsi lenago

      deutso, il ta bota, bertan.

 

Leoi uzuari ori dakusala

su goritan sartu, ta orroi eginik

basterrak guztiak beera dakazala

      garra dario danetik.

 

Estau onen arin oñastarri batek

batetik bestera bidea egiten

ta il jo dabena, zein da leoi orrek

      deutsan artzari ekiten.

 

Artz bildurgarriak lazturik ulleak

aoa zabal ta erpak lusaturik,

arpegi emoten deutso, zelan atxak

      olatuai gogorturik.

 

Batak gogor gogor ta gogor besteak

erpaka bat onek, besteak erpaka:

biak ortz-aginka, indar-putzak biak

      alkar apurtu guraka.

 

Ai ango orroiak ta desgarrioa!

Ango burruk-auskak, ta apurtzea alkar!

Ez etzirudian ezpada trumoia

      edo lurra zala dar-dar.

 

Onelan luzaro ibili zirean,

arik etal danok ebai indar-ustu

ta nekeen nekez etxunik lurrean

      biok zirean geratu.

 

Gelditu ezkero arik puska baten

azeri jakina dator ara laster

ta bien aurrean ardia dau jaten:

      eurak barriz ezin ezer.

 

Oi ta zeinbat bider auzilari txarrai

au jazoten jaken! diruak utzitu:

enkon nastariai eta letraduai

      ezer-ezean gelditu.