IPUIN ONAK

LENENGOA

Ama-alaba, kardantxillo eder kantaria
miruak ilten ikusiak

 

Kardantxilloa, emea abian

egokanean berotzen

arrautzatxuak bera galian

aurreko zugatzto baten

      kanta ta kanta

      dago, eztanda

      egin bearrez soñutzen.

 

Aintzan ederra luma nabarrez

ta ori-gorri guztikoz

ze ama alabak ao zabalez

ari begira dagokoz

      euren zentzunak

      agan etxunak

      dituez pozaren gozoz.

 

Amak neskari: Poxo maitea,

eztantzun aren soñua?

zoragarria aren samea

zoragarria kantua.

      Ai ze polita

      geuk ikusi ta

      jantzunagun txoritxua!

 

Ai ze polita! darauntso amari

neskatxi orrek urturik.

Ai ze ederra! Ezin geuk ari

esku-ezarri, ta arturik

      eroon gurera

      an eukitera

      kaiola baten sarturik!

 

Egozan alan ama-alabak

ero ero txoriagaz

barriz onetan miru izalak

zerutik jatzirik egaz

      zart txoriari

      erpak ezarri

      ta dau igesten beragaz.

 

Eztituz ainbat gauzak baltztutzen

gau ilunaren iluntzak,

zein da miruak dituz iluntzen

ama-alaben biotzak

      kendurik ari

      txoritxuari

      ederra, sama, bizitzak.

 

Ta guztiz bere neskak damuaz

beren berengi neskak damuaz

ez eban, ez, asko bear,

antxe egiteko txoienagaz

taska taska negar negar

      begi bereak

      urez beteak

      damuz biotza samur lar.

 

Amak orduan ondo esanezka

dirautsa bete betean:

Aikon, ementxe garbiro, neska,

emengo poza zer donan:

      orain bizirik

      puntuko ilik

      gozoak ala parean.